Bloggen

 

SKRIUWE BLIUWE

Mintje blogt verder op:

www.mintje.blog

Vanimo...

Het is al weer twee weken geleden dat Marc zijn paspoort in Sentani aan is gekomen.

In die twee weken maar een paar keer bij de immigratiedienst langs om te vragen hoe het nou precies moet met Marc zijn visum. Geen zorgen, dat komt voor elkaar….

Omdat de lange reis naar Jakarta nog fris in het geheugen zit, willen we voor onze nieuwe visa graag naar Vanimo in PNG. Het lijkt erop dat dat niet mag, maar na een gesprekje met immigratie krijgen we toestemming om toch naar Vanimo te gaan.
Eerst het visum naar PNG aangevraagd en dankzij hard werk van onze vrienden op het GIDI kantoor en behulpzame mensen van immigratie hoefden we niet met Marc naar immigratie voor zijn visum.
Binnen een week is onze nieuwe visum aanvraag ook geregeld en zijn de telexen vanuit Jakarta naar Vanimo verstuurd. Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat het allemaal geregeld zou kunnen worden.

Kort verslag van onze trip naar Vanimo:

Maandagmorgen 6:00 ‘s morgens vertrekken we met de taxi naar de grens. We hopen daar om 8:00 te zijn, want dan gaat de grens open.  We hebben een strak schema, want we hopen op 1 dag heen en weer  te gaan.

Verschillende andere mensen hebben ervaring en we zijn gewaarschuwd dat we onder een strak tijdschema zitten en dat de kans groot is dat we in Vanimo moeten overnachtten.
Om half negen komen de medewerkers van de grenspost aan en zo gauw als we de grens over gaan verliezen we een uur vanwege het tijdsverschil. Om 9:45 PNG tijd gaan we de grens over en vullen we onze aankomstformulieren in. Iets over tien zitten we in de taxi op weg naar het indonesische consulaat in Vanimo. Na 5 minuten moeten we alweer stoppen bij een militaire post om onze paspoorten te laten zien. We beginnen ons voor te bereiden op een nachtje Vanimo… We zijn al een uurtje achter op schema…. Terwijl alles aardig velkkenloos verloopt.... tijd vliegt....

De taxi chauffeur rijdt lekker door en we toeren door een prachtige omgeving langs de kust. Iets over 11 komen we aan bij het consulaat. Hier moeten we 7 formulieren invullen voor onze visum aanvraag. Anoek, Mintje en ik gaan zitten aan een tafeltje en beginnen als een gek te schrijven. Om 12:00 gaat het consulaat twee uur dicht. Ik vraag of we het visum vandaag nog kunnen krijgen.

De medewerker kijkt me moeilijk aan, werpt een blik op zijn horloge en onze huilende Marc en zegt: “Dan moet je wel opschieten..”  We beginnen nog sneller te schrijven. Om 11:40 leveren we onze formulieren, pasfoto’s en paspoorten in. We wachtten tot 12:00, maar het enige wat we horen is dat ze dicht gaan voor lunch break, kom om twee uur maar weer terug…

We gaan met het hele gezin op weg naar de supermarkt om wat eten te kopen en wat geld te wisselen om degenen van wie we de Kina’s  hebben geleend te kunnen terug betalen.
Als dat gelukt is gaan we naar het strand waar we heerlijk kunnen zitten. Stefan en Naomi gaan lekker zwemmen. Het lijkt bijna een vakantietripje.

om kwart voor twee begint het te druppelen…
Tuut-tuut…
Onze taxi chauffeur die ons van de grens naar het consulaat heeft gereden steekt z’n hoofd uit het raampje. Gelukt? Vraagt hij.
Nog niet we moeten zo eerst weer naar het consulaat.

Stap maar in ik rij jullie wel… Ondertussen is de regen goed begonnen, dus we gaan graag op zijn aanbod in. Om kwart over twee hebben we onze paspoorten met tijdeljk visum en rijden we weer terug naar de grens. Marcel belt vlug met pak Tommy die aan de andere kant van de grens op ons wacht. Als we er voor vier uur niet zijn zou hij terug gaan om ons de volgende dag op te pikken.

Gelukkig is dat niet nodig, een uurtje later passeren we de grens, nemen we afscheid van onze chauffeur en kunnen we weer door naar Sentani.
We genieten nog een dagje van Anoek en Thomas in Sentani en als ik dit schrijf zijn we weer terug in Wamena. Bijzonder hoe alles in de afgelopen weken goed is gekomen. God zorgt en luistert naar gebed!

Nationaliteit?

Wat zijn we gelukkig met ons kleine mannetje. De bevalling ging supergoed.
Maar we hadden geen idee dat het daarna wat ingewikkelder zou worden.
Aangifte doen was ondanks onze voorbereiding toch iets lastiger dan ons was verzekerd.

Eerst moesten we onszelf registreren als burgers van Wamena, dat ging goed.
drie dagen later was dat geregeld en nu konden we Marc’s geboorteakte aanvragen.

Ook dat was een paar dagen later geregeld. Gelijk even met de ambassade gebeld en zelfs zijn naam was goed op de geboorteakte gekomen. Er is namelijk een probleem als er een namenreeks op de geboorteakte staat, maar gelukkig, dat was niet zo… Enthousiast lees ik de geboorteakte voor aan de mevrouw aan de lijn… Naam: Marc, zoon van Marcel Kooijmans en Mintje Spoelstra.
Indonesier…
Wat zeg je daar? Indonesier? Maar dat kan toch niet…
Eh nee, nu je het zegt, maar het staat er echt.

Daar moet je mee terug, dat krijg je niet gelegaliseerd en dat is toch echt nodig om zijn paspoort aan te vragen. Daar hadden we geen rekening meegehouden, maar we zijn wat gewend. Dus weer terug naar het gemeentehuis.
Nee inderdaad dat is onze fout, daar moet buitenlander staan. We gaan het gelijk veranderen. Kom over een paar uurtjes maar weer terug.
O bent u daar alweer, nee we krijgen het niet verandert en de man die normaal de geboorteaktes uitprint is er niet, komt u na het weekend nog maar es terug.
Maandag om negen uur ben ik er weer. Sorry we kunnen het niet veranderen in het systeem.
Maar ik heb het toch echt nodig, eind November moeten we het land verlaten omdat ons visum verloopt en daarvoor heeft Marc een paspoort nodig en dus een geboorteakte die we kunnen laten legaliseren.

Lang verhaal kort om half een ‘s middags hebben we een geboorteakte met Marc als buitenlander…
Alleen staat er geen handtekening op, want het hoofd van het department is in Jayapura voor vergaderingen, kun je nog een paar dagen wachtten? (het hele process duurt nu al bijna drie weken en ik ben ongeveer 20 keer bij het gemeentehuis geweest…)
Nou nee, we moeten naar Jakarta, want de akte moet gelegaliseerd bij het ministerie van justitie en het ministerie van buitenlandse zaken en dan naar de ambassade, zodat er een paspoort aangevraagd kan worden. Na een paar telefoontjes hebben we geregeld dat de akte in Jayapura ondertekend kan worden. Akte in de tas, op de fiets naar het vliegveld, want er is nog een MAF vliegtuig dat naar Sentani gaat. In Sentani gaat onze veldleider met de akte naar een hotel waar de vergadering is en krijgt Marc een handtekening op zijn geboorteakte.
Ondertussen boeken wij tickets voor Mintje, Marcel en Marc, naar Jakarta, de geboorteakte pikken we hopelijk op in Sentani als we wachtten op onze vlucht naar Jakarta.
Vliegen met een drie weken oude baby, dat vliegt ons even aan, kan dat eigenlijk wel? We konden de tickets boeken met vermelding van zijn geboortedatum, dus het kan. Op internet zien we dat vliegen na 1 week al kan… gerustgesteld…
Stefan en Naomi gaan logeren en dinsdagmorgen gaan we met z’n drietjes naar het vliegveld. Inchecken gaat zonder problemen, Ed Johnson staat met de geboorteakte en onze paspoorten klaar op het vliegveld in Sentani. Op naar de volgende vlucht. Ook hier zijn we zo voor ingechecked, we zitten alleen een paar stoelen van elkaar vandaan, maar ook dat is eenmaal in het vliegtuig snel geregeld.
Dan komt een van de stewardessen naar ons toe met een extra life-vest en een gordeltje. Hoe veel maanden oud is jullie baby eigenlijk? Ehhh drie weken, hoezo? Hebben jullie een brief van de dokter dat hij gezond is? Niet? Ze begint een beetje paniekerig te kijken. Ze loopt naar achteren, zo snel als ze kan op haar hakjes en komt terug met twee zenuwachtige mannelijke collega’s.
Geen brief van de dokter? Maar dat moet…

We kijken van de stewardes naar de stewards naar Marc en naar elkaar en net voordat we in paniek van alles willen zeggen komt er een nieuwe medewerker aan met een formulier.
Kunnen jullie hier even tekenen?
Ik heb het formulier niet eens gelezen, maar vlug een krabbel gezet alsof ik een bekende superster ben en poeffff iedereen loopt opgelucht bij ons vandaan en we kunnen onze gordels vastdoen.
De enige die de hele tijd rustig is gebleven is Marc….

Tussenstop in Makkassar. Even rondlopen, middageten en Marc verschonen in een prachtig kamertje en dan gaan we weer…
In het vliegtuig dezelfde paniek, want nieuwe crew, zelfde vraag: Hoe oud? Geen paniek zeg ik, er is een formulier en vol trots zet ik even later weer mijn handtekening. Daar gaan we…
‘s avonds om zes uur staan we in Jakarta, Taxi!! Op weg naar ons guesthouse waar we gaan overnachten.
Om zeven uur zijn we er, kunnen we eten, voeden en alles nog even checken. Morgenochtend naar de ambassade. We hebben een telefoonnummer van iemand die de geboorteakte voor ons gaat legaliseren. Ik text hem dat we om negen uur ‘s ochtends op de ambassade afspreken. Uitgeput vallen we in slaap, ik tenminste want Marc heeft zijn wekker nog om de drie uur staan en Mintje heeft weinig keus…

Om acht uur de volgende morgen zitten we in de taxi. Dan zijn we in ieder geval op tijd. (volgens de routeplanner is het ongeveer 20 minuten)(zonder traffic..)

Om half tien lopen we de zwaar beveiligde ambassade binnen, Marcel wordt gelijk weer zenuwachtig.

Tassen mogen niet mee naar binnen dus in een kastje, Heeft hij al een pasfoto? 

Gelukkig is dat snel geregeld want de fotograaf woont ook op de ambassade :)

De mevrouw op de ambassade is heel aardig en alles is binnen een half uurtje geregeld, Marc vindt het allemaal minder leuk. De aanvraagformulieren voor het paspoort zijn ingevuld, maar het aanvraagproces kan pas in gang worden gezet als de geboorteakte is gelegaliseerd, de man die dit gaat doen, gaan we nu ontmoeten in de HEMA die op het terrin van de ambassade staat. We geven hem het geld voor het legaliseren en het betalen van de paspoort aanvraag en volgens hem kan de legalisatie in 5 dagen klaar zijn. Opgelucht rijden we even later in een taxi terug naar ons guesthouse.

De volgende dag zijn we alweer in Sentani en hebben we tijd om bij Anoek en Thomas op bezoek te gaan. Zaterdags komen we aan in Wamena en zien we Stefan en Naomi weer. Marc heeft deze Wereldreis goed doorstaan en we hopen dat Marc zijn paspoort snel kan worden aangevraagd.

Op dit moment is zijn geboorteakte gelegaliseerd door het ministerie van Justitie en het ministerie van buitenlandse zaken in Indonesie, nu moet het document nog gelegaliseerd door de ambassade en kan zijn paspoortaanvraag ingediend worden…. Nog dertig dagen voordat ons visum eindigt…

Marc is geboren...

Marc is geboren op 28 september 2015 in Wamena, Papua

Foto's en meer informatie:
 

lembahanak.babyhomepage.nl

Buurthuis...(2)

Anderhalve maand geleden schreven we al een stukje over het nieuwe buurthuis, een korte update:

In Wamena, de grootste stad ter wereld, die je alleen per vliegtuig kunt bereiken, werken we aan een nieuw buurthuis. Het huurcontract is getekend, het eerste jaar is betaald en nu zijn we druk  aan het klussen om alles voor elkaar te krijgen.

Allereerst wordt het Guesthouse klaargemaakt. Dit gedeelte is erg belangrijk om het project zelfvoorzienend te maken. Ongeveer 80% van de inkomsten zullen via onze gasten binnenkomen.
Het lijkt een beetje op een bed&breakfast. We hebben 5 kamers en de prijs van een kamer is ongeveer 25 euro per nacht. Er is een gemeenschappelijke zitkamer, keuken en douche toilet. Elke kamer is ook uitgerust met een eigen wc. Dus als je nog eens naar Wamena wilt komen :)

In juli verwachtten we onze eerste gasten en dankzij gulle giften kunnen we het Guesthouse vanaf 1 juli openen. Dankzij ons enthousiast team hebben we dit binnen een maand kunnen realiseren.

ff lunchen tussen het klussen door

Kaart uit het archief van OMF heeft nu een plekje in het Guesthouse

Gezellig bijkletsen...

Ondertussen zijn we ook druk bezig om het Community Centrum(buurthuis) klaar te maken. Eind Augustus gaan we beginnen met Engelse lessen, Computercursussen en tal van andere programma's.
Onze activiteiten zijn gericht om relaties te maken met een specifieke groep mensen en we zijn benieuwd hoe dat gaat lopen.

Het eerste klaslokaal is klaar en we bouwen er nog drie bij.
Vooral het kopen van 20 nieuwe computers wordt een uitdaging, maar we vertrouwen erop dat ook dat goed gaat komen!

We houden je op de hoogte!